3 maanden voorbij

Daar zit ik dan, de muren zijn weer kaal, mijn kleren ingepakt, de tassen klaar voor de reis van morgen. Het is voorbij. 

Wat zijn de laatste weken voorbij gevlogen! Sinds vorige blog ben ik me steeds meer en meer thuis gaan worden. Lachen met mijn collega's, leuke plekjes van London ontdekken en vlot Engels praten. Het meisje dat 3 maanden geleden onzeker de bakkerij inliep, bang voor de grote stad, is er nu helemaal thuis. Van hakkelend Engels naar vlotte en snelle zinnen. En van het gebotst tegen 10 mensen per dag minimaal naar 1 per week (want tja... het gebeurd nogsteeds!).

Nadat Ruud hier 2 weken geleden is geweest voor een ontzettende gezellige 4 dagen is de tijd gevlogen. Ruud en ik hebben zoveel mogelijk bekeken, maar London is groot. Dus, moeten we nog eens terug! Wat waren we kapot van het lopen. Het was ook nog eens warm dus af en toe uitrusten in het park was nodig! Ruud was denk ik wel onder de indruk van de stad, de grootte, de mensen en de gebouwen en bruggen. 'Ja ze zijn hier wel heel beleefd en aardig allemaal'. En dat is ook zo! Thank you, you're welcome, no problem, sorry, excuse me, allemaal dingen die het omgaan met Engelse mensen vaak zeer gemakkelijk maakt. En ook van mezelf merk ik dat ik met Nederlands praten ook sorry en graag gedaan en bedankt zeg. Vaker dan normaal, soms zelfs extreem vaak. 

Toen Ruud hier was heb ik ook een tattoo laten zetten, eentje op mijn teen. Een hartje. Lekker standaard zou je denken, maar ik ben er heel blij mee. Het is een aandenken aan deze geweldige tijd waarin ik veel verdriet heb gehad maar ook heel veel leuke dingen heb mee gemaakt. Ik vind tatoeages altijd al mooi, en nu was de tijd rijp om er zelf eentje te nemen. Het is niet groot, maar precies goed! En wat was ik blij dat Ruud er bij was om me in de winkel te slepen, wat was ik zenuwachtig. Maar het deed niet al te veel pijn, het is gewoon een heel raar gevoel.

Morgen ga ik dan naar huis! Met de trein van Kings Cross naar Brussel, waar papa, mama en Merel mij komen ophalen. Ik heb zin ze weer te zien. Ik kijk nog het meeste uit naar een fatsoenlijk bed (waarbij ik geen veren in mijn rug voel), en een heerlijke douche waarbij ik me vrijuit kan bewegen en met de muziek mee kan zingen. Oja, en het bad, en Duci, en de tuin, en fietsen. Stiekem heeft Nederland best zijn charmes. Dutch people do have slang!! Wel raar om straks Nikki niet meer iedere dag te zien, en bijna geen Engels meer te praten. Gelukkig zijn er manieren om daar aan te werken. Nikki en ik gaan één keer per maand samenkomen en verplicht Engels praten, films kijken en karaoke zingen, want dat vinden wij leuk. 

Bye London, I'll be back!! (ojaa lees dat vooral in een terminator Arnold voice)

Liefs, Anne